Weekendje Copacabana/ Isla del Sol

Zo wij zijn weer terug met een nieuw, leuk verhaal! Na al dat ziek zijn!

STAGE:
Donderdagmiddag zijn we op de stageplaats weer wezen kijken om nu officieel kennis te maken met de kinderen en de leidster. Onze stageplek ligt in de achterste wijk van La Paz al aardig in de bergen. Om er te komen hobbel je je rot in een busje, moet je water oversteken waar varkens in dobberen enz.
De stageplek was geweldig (voor hoever dat kan natuurlijk, wij hebben het over de kinderen) Het was wel iets opgeknapt met papieren aan de muur. De kinderen waren eerst wat verlegen maar ook wel blij, ze plukte bloemen voor ons uit de tuin en maakte tekeningen! Het was leuk en we hebben zin om te gaan beginnen!


PASTAPARTY:
Die avond waren we ook uitgenodigd bij de alo-meiden (judith, simone en maaike). Bijna alle staigaires en vrijwilligers waren daar. We hebben met z´n allen gezellig gegeten en onze weekend plannen besproken.
We zaten best wel in twijfel. Iedereen raadde ons aan om niet te ver weg te gaan zo na het ziekzijn. Maar we wilden toch iets van ons to do list doen! Zo zijn we op aanraden en adviezen van Thomas en Griet (onder de staigiares ook wel ´de belgen´ of ´hans en griet´ genoemd, super aardig)op copacabana gekomen.

WEEKENDJE WEG: COPACABANA/TITICACAMEER
De volgende ochtend was het al zover! We zijn vroeg opgestaan en naar de andere kant van La Paz, (en dat is al een onderneming!)gegaan om vanaf daar met de bus naar copacabana te gaan.
De busreis was mooi, het titicacameer is enorm! en het andesgebergte hoog en besneeuwd (ja joris, deze bergen zijn 6088 meter enzo! daar zijn de alpen niks bij!)
Ongeveer op de helft van de reis moesten we uit de bus. Wij snapten het niet en vroegen ' para comer?' (eten?) maar nee, we moesten in een brak bootje een stuk water over terwijl de bus op een nog gammeler ding ook overstak.
Zo kwamen wij aan in Copacabana. Een heel mooi, gezellig, klein maar wel heel toeristisch stadje.
We hebben er wat rondgestruind, hotel geboekt, langs het strand gelopen en een ticket geboekt voor Isla del Sol.
We aten ergens boven op een bergje waarvan je een heel mooi uitzicht had over het meer.Hier zagen we voor het eerst een bericht hangen van het thuisfront van 2 oostenrijkers die vermist zijn, niks meer van gehoord is. best griezelig om te lezen.

Het titicacameer is het grootste, diepste, hoogste bevaarbare meer van de wereld! Het is ook echt enorm. Het andere gedeelte hadden we al vanaf Peru gezien en nu zaten we aan het deel van Bolivia. Vaak zie je alleen maar water, het is net de zee eigenlijk. het golft ook enorm.

ISLA DEL SOL: (Zonne-eiland)
Na een boottocht van 2 uur kwamen we aan bij het noorden van Isla Del Sol. Het eiland was vanaf de boot al veel groter dan we verwacht hadden! Maar wij hadden een enkele reis en moesten wel naar het zuiden lopen. Dit liep anders dan verwacht. Wij zijn namelijk niet zo goed in het vinden van paden. Er had een redelijk makkelijk pad moeten zijn, maar in plaats daarvan liepen wij door de wildernis, bergen op te klimmen (zwoegen), niemand in de verste verte te zien!. Na 2 uur bergen op en af (heel zwaar hier, zonder lucht!) zagen we een stadje wat halverwege het eiland lag. Wij er heen abseilen (door de steentjes en de bagger en steeds bijna vallen) bleek dat we in tuinen terecht kwamen! Hier zagen we stieren en zwijnen! dus we waren een beetje bang en dachten ´ojeeee moeten we die berg weeeer op terug´. Uiteindelijk toch maar naar een tuintje gelopen en heeft een jongetje ons op de goede weg gezet.
In dit dorpje was een heeeel mooi strand! met zonnetje! phoeee daar kunnen jullie jaloers op worden! Maar ook weer niet...want we waren al kapot van het klimmen en hadden nog geen idee waar we waren en heen moesten!
Het was opzich wel bijzonder want eerst was er stilte en niks, en af en toe wat local people. Daarna kwamen we eindelijk op het goede pad! en daar waren de toeristen ja. Het was nog best even lopen en klimmen maar met echt geweldige uitzichten.
Toen we eindelijk bij het hotel waren, plofte we neer op de bedden. Maarrr we wilden toch even zeker weten hoelaat de boot morgen zou gaan... Dus moesten we nog ´even´ naar beneden naar de haven. wat weer een hele berg af en daarna ook weer op betekende! en dat voor niets! je kon geen kaartje kopen ofzo en de boot zou elk uur wel vertrekken.... wat waren wij kapot!

Vanaf het hotel hebben we naar de zonsondergang gekeken.. Het was wel mooi met het water maar niet zo spectaculair als we verwacht hadden, het werd namelijk verstoord door een bijzonder zwarte lucht!
Ineens kwam er een megastorm, harde wind, hagel, regen, onweer enzo!
De ramen vlogen steeds weer open en het water vloeide onder de deur door! Uiteindelijk hebben we de bedden in de meest droge hoek gezet!
Het was wel een bijzondere nacht. Daar lagen wij dan in het donker onder onze dikke dekens te luisteren naar de storm. We hadden geen bereik op het eiland, niemand wist waar wij zaten! heel apart...

Vanmorgen zijn we weer terug met de boot naar copacabana gegaan. Eerst 1,5 uur gewacht in de haven en toen in de boot nog 2 uur heen en weer geschommeld. Het stopte niet meer met regenen dus zijn we naar huis gegaan.

AUTO INZEGENINGEN:
In copacabana hebben we vanuit de bus nog wat auto-inzegeningen gezien. Als mensen in Bolivia een nieuwe auto hebben, gaan ze helemaal naar copacabana om hem daar te laten inzegenen zodat het veilig is. Dit gebeurd met priesters, slingers, toeters, bier, bloemen, alles wat maar mooi is. De auto´s staan er in rijen helemaal versierd.

Toen we weer in La Paz op internet waren lazen we een naar bericht van Marlieke. Namelijk over dezelfde 2 mensen waarover wij gelezen hadden, die vermist waren in copacabana.
Het blijkt dat zij voor het laatst daar gezien zijn en nooit hun vliegtuig genomen hebben naar sydney. maar er word wel steeds het maximale van hun rekening afgeschreven wat maar kan. eerst lieten ze hun familie vaak wat horen en nu hebben ze al een maand niks gehoord. Marlieke stuurde dit bericht als waarschuwing. Omdat er wel heel soms mensen (toeristen) gekidnapped worden hier, vaak via een taxi, en dan pincodes afdedwongen en dan vaak weer vrijgelaten. Het is heel vreemd wat er met deze mensen gebeurt is omdat er al een maand niks van hen gehoord is.... griezelig hoor. Maar wij hebben er wel weer van geleerd toch echt naar Marliekes advies te luisteren en alleen radio taxis (bekend bij overheid, geven posities door etc) te nemen en geen particuliere meer! waar we wel soepel in geweest zijn.
Voor de duidelijkheid, er is nog nooit iemand ontvoerd geweest ofzo van waar marlieke van af weet en wij zijn voorzichtig. (Er is in een maand tijd nog niet eens wat gejat!!!!!en das heel wat voor hier). Wij schrokken meer van dit bericht voor deze mensen en hun familie dan voor onszelf.

Even leuk met mensen op msn gepraat! en daarna zijn we gaan eten bij de tranquera dicht bij ons in de buurt. Een 5 sterren restaurant en hotel!!! waar je je voor 3 euro helemaal bol kan eten (ja elske ook)en super luxe...

Hierna gingen we snel naar huis omdat we bang waren dat Gloria anders ongerust zou worden. We kwamen echt weer thuis! Gezellig erbij zitten, thee drinken..

Het is trouwens grappig hoe we hier al gewend zijn... Op het eiland leek de tijd ook stil te staan als je die dorpjes zag.. We kijken niet eens meer op van schapenhoeders (en varkentjes!)met hun kudde, bepakte ezels en alpacas die langskomen.

Gloria heeft voorgesteld met de familie en ons naar Yungas te gaan!! Dat is heeeel leuk! Gloria komt namelijk uit de Yungas en zij weet er natuurlijk wel veel van af! Maar voor de Yungas moeten we wel over de dodenweg! Maar met de hele familie gaat dat helemaal goedkomen! Yungas is een soort jungle, maar nog niet de echte amazone.

Nu gaan we proberen nog wat fotos erop te zetten, misschien morgen de rest.
We willen wel op tijd slapen, morgen moeten we vroeg op en gaan we naar stage!!

Slaap lekker jullie daar... want dat doen jullie nu!

xxx
E & E

p.s. nee Edwin, je komt er niet meer onderuit....